Panama Pictures

Panama Pictures maakt krachtig theater, waarin dans, acrobatiek en livemuziek in elkaar overvloeien in monumentale, architectonische decors. Strijbos & van Rijswijk en Davide Bellotta componeren speciaal voor elke voorstelling de muziek, in dit geval een herinterpretatie van hedendaagse techno, als onmisbare tegenpool voor de beweging. In ‘A story of displacement’ zien we een groep op drift geraakte mensen, zoekend naar een vertrouwde plek, een thuis. Wankelend in dit niemandsland zijn ze aangewezen op elkaar. Hun zoektocht speelt zich af in een onherbergzaam landschap met rotsachtige schuine vlakken en golvende vloerdelen, die elastisch blijken te zijn. Ze breken de val van de performers, vervormen en verzwaren hun bewegingen, maar laten hen soms ook bijna vliegen. In dit geïsoleerde landschap lijken zo andere natuurwetten te gelden waardoor een nieuw, fascinerend bewegingsidioom ontstaat. Met ‘A story of displacement’ toont Panama Pictures hoe we ons verhouden tot onze omgeving en hoe we met elkaar omgaan in deze ontwrichtende tijden. 

Theaterkrant : "Een fraai vormgegeven stuk, aangrijpend, met geweldige muziek, uitstekende dansers en acrobaten. Tegelijkertijd is de voorstelling confronterend: een uur lang kan niemand op de tribune om de ontreddering van de ander heen." 

Volkskrant: "Alleen maar scheve vlakken, hoe houd je je daarop staande. Het decor in A Story of Displacement is, zoals vaak bij de beeldende dansacrobatiek van Panama Pictures uit Den Bosch, allesbepalend voor de bewegingsruimte van de performers. Twee kliffen hellen
over richting elkaar, boven een kolkende schuimlaag in de diepte.
Het zestal performers, gehuld in de dikke puffers van buitenslapers, lijkt rechts gestrand. Ze willen verder maar glijden terug. Ze hellen over de rand, grijpen elkaars voeten, hangen aan een enkel, elleboog of nek. Soms geven ze elkaar een opkontje, soms concurreren ze elkaar weg op die smalle rotspunt. Je hoort
een trein of vrachtwagen vertrekken. Deze mensen willen hier niet zijn, maar kunnen nauwelijks voor- of
achteruit. Totdat er één een sprong waagt. Iemand valt, een ander vormt een rugbrug, een derde een schommel. Er volgen grote stappen, wijde sprongen. Maar ook vertraagde verdwijningen. Armen glijden weg, handen worden ternauwernood vastgegrepen. De symboliek spat ervan af. Choreograaf Pia Meuthen, vorig jaar genomineerd voor een Zwaan, geeft het uitgeholde begrip migratie een sterke, woordeloze invulling, zonder op een concreet verhaal terug te vallen.
Cellist Alfian Emir Adytia – de enige met een rechte vloer onder zijn voeten – versterkt de rusteloosheid door driftig te krassen, tokkelen en schuren. Met elektronica bouwt hij de fraaie muziekcompositie van Davide Bellotta en Strijbos & Van Rijswijk uit tot een gure soundscape; het blikkerige geluid stuwt het bikkelen van de individuen. Totdat het licht in deze harde, scheve wereld warmer wordt en de veerkracht ook letterlijk meer ruimte krijgt. Rompen trillen na, schouders beuken door maar de onderlinge zorg en kwetsbare
afhankelijkheid brengen rust in alle drift. Al vraag je je af of ze ooit veilig aankomen."